خانوادهٔ زبان‌های هندوایرانی نام یکی از زیرشاخه‌های خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی است. زبان‌های هندوایرانی گسترهٔ جغرافیایی بزرگی شامل فلات ایران، قسمتهایی از آسیای میانه، شمال شبه‌قاره هند و بخش‌هایی از قفقاز را در بر می‌گیرد. اختلافاتی پیرامون زیرشاخه‌های زبان‌های هندوایرانی وجود دارد که بیشتر این مناقشات در مورد زبان نورستانی و خانوادهٔ زبان‌های داردی است.
زیر انجمن‌ها: زبان‌های ایرانی، زبان‌های هندوآریایی

زبان‌های ژرمنی، شاخه‌ای از زبان‌های هندواروپایی اند که بیشتر در شمال اروپا و نیز به سبب مهاجرت این اقوام در آمریکا و نیز در مناطق دیگر رواج دارند. زبان‌های این شاخه، نیای یکتایی به نام ژرمنی نخستین داشته‌اند که ژرمن‌ها نزدیک به کمابیش دوهزار و پانصد سال پیش در عصر آهن، در شمال اروپا به آن سخن می‌گفته‌اند. ژرمنی باستان، همراه فرزندانش، تنها با شماری از ویژگی‌های یکتای زبان شناختی، از جمله تغییر هم‌خوان‌ها شناخته می‌شود. اگر نه کهن‌ترین چیزی که تاریخ از ژرمن‌ها به یاد می‌آورد نه زبان ایشان، که جای‌گیر شدن اشان است در شمال اروپا و در امتداد مرزهای شمالی امپراتوری روم از سدهٔ دوم میلادی. پرگویش‌ورترین زبان‌های ژرمنی، انگلیسی با ۳۴۰ و آلمانی با ۱۲۰ میلیون تن گویشور بومی اند. همچنین زبان‌های دیگری هم‌چون هلندی با ۲۲ میلیون و آفریکانس با ۱۶ میلیون تن و زبان‌های اسکاندیناوی مانند دانمارکی و سوئدی و نروژی با روی هم ۲۰ میلیون گویشوَر، در همین شاخه از زبان‌های هندواروپایی می‌گنجند. هندواروپایی بودن این زبان‌ها بدین معنی است که این زبان‌ها خویشاوند دور زبان‌های ایرانی اند. پژوهش‌های تازهٔ زبان شناختی و تبارشناختی، سیاهه‌ای از ۵۳ زبان و گویش در شاخهٔ زبان‌های ژرمنی به دست می‌دهد. شمار نه چندان کمی از مردم ژرمن از قوم گت که جزو سربازان امپراتوری روم بودند در جنگ با ساسانیان اسیر شده و در ایران زندگی می‌کردند. بنابر این می‌توان گفت که زبان‌های ژرمنی از سده سوم میلادی در ایران صحبت شده‌است. زبان‌های ژرمنی از دیدگاه تاریخی به سه دسته زبان‌های ژرمنی شمالی، زبان‌های ژرمنی شرقی و زبان‌های ژرمنی غربی بخش می‌شوند.
زیر انجمن‌ها: زبان‌های ژرمنی غربی، زبان‌های ژرمنی شمالی (اسکاندیناویایی)، زبان‌های ژرمنی شرقی

زبان‌های ایتالی زیرشاخه‌ای از زبان‌های سنتوم از خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی می‌باشند. زبان‌های ایتالی دربرگیرندهٔ زبان‌های رومی‌تبار مانند ایتالیایی، اسپانیایی، پرتغالی و فرانسوی و همچنین زبان‌های مردهٔ شبه‌جزیره ایتالیا مانند لاتین، اومبری و اوسکی می‌باشند.
زیر انجمن‌ها: زبان ایتالیایی، زبان اسپانیایی، زبان پرتغالی، زبان فرانسوی

زبان ارمنی (به ارمنی: Հայերեն هایِرِن) یکی از زبان‌های هندواروپایی است که در منطقهٔ قفقاز و به‌ویژه در کشور ارمنستان و آرتساخ و سایر کشورهای دیگر که ارمنیان به‌عنوان جماعت ارمنیان پراکنده شناخته می‌شوند به آن صحبت می‌کنند. ارمنیان تا پایان سدهٔ چهارم میلادی از خط سریانی یا یونانی استفاده می‌کردند و ازاین‌رو ادبیات و تاریخ آنان به خط و زبانی غیرارمنی نوشته می‌شود. پس از رسمیت یافتن دین مسیح در ارمنستان و مسیحی شدن ارمنیان، چون کتاب مقدس این دین به زبان یونانی یا سریانی بود، در مراسم مذهبی کلیساها نیز به این زبان‌ها سخن گفته می‌شد. در برخی از کلیساها کتاب مقدس را درهنگام مراسم به زبان ارمنی ترجمه و تفسیر می‌کردند و برای حضار بازگو می‌نمودند. حروف خط ارمنی نخستین بار به کوشش و مجاهدت یک روحانی ارمنی به نام مسروب ماشتوتس، که با زبان‌های یونانی و زبان پارتی و زبان پاری میانه (در دورهٔ ساسانی) آشنایی کامل داشت، اختراع شد.

زبان‌های هلنی‌تبار شاخه‌ای از زبان‌های هند و اروپایی هستند که شامل یونانی می‌شود.در دسته بندی سنتی هلنی‌تبار تنها شامل زبان یونانی است.اما برخی از گروهای زبان شناسان تصور می‌کردند که یونانی با برخی از زبان‌های باستانی ارتباط نزدیکی داشته است ، یا تمایز انواع زبان‌های یونانی به اندازه ای بوده که آنها را زبان‌های جداگانه‌ای در نظر بگیریم.

زبان آلبانیایی (به آلبانیایی: Gjuha shqipe، جیوها ش‌چیپه) زبانی‌است از خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی که نزدیک به ۶ میلیون گویشور دارد. خاستگاه این زبان آلبانی و کوزوو است ولی در دیگر جاهای بالکان که آلبانی‌زبانان می‌زیند- چون مقدونیه، مونته نگرو و جنوب صربستان- نیز بدان سخن‌گفته‌می‌شود. همچنین گروه‌های آلبانیایی‌زبانی نیز در یونان، کرانه‌های جنوب خاوری ایتالیا و سیسیل بدین زبان سخن‌می‌رانند. همچنین کشورهایی که کوچندگانی از بالکان را در خود پذیرفته‌اند -مانند کشورهای اسکاندیناوی، آلمان، بریتانیا، استرالیا، آمریکا، ترکیه و... -نیز گویشورانی بدین زبان دارند.

سِلتی که کِلتی یا کلتیک (Celtic) نیز نامیده می‌شود، نام گروهی از زبان‌های همخانواده در قاره اروپا است. این گروه از خانواده زبان‌های هند و اروپایی، از نظر تاریخی و جغرافیایی، به دو بخش قاره‌ای و جزیره‌ای تقسیم می‌شود. بخش نخست (قاره ای) اکنون منسوخ شده، اما بخش جزیره‌ای کمابیش بکار رفته و زیرگروه‌های زیر را دربر می‌گیرد: ۱) بریتونی (Brythonic): شامل زبان‌های برِتون (Breton)، کورنی (Cornish)، و ولزی (Welsh). ۲) گالیک (Gaelic): شامل زبان‌های گِیلیک ایرلندی، گالیک اسکاتلند، اِرس (Erse)، و مانکس (Manx). تا سده پنجم میلادی از زبان‌های سلتی، بویژه زبان گالیک، در سراسر اروپای غربی استفاده می‌شده است. اما امروزه دانش ما دربارهٔ این زبان‌ها محدود به آن چیزی است که در جزیره‌های بریتانیا و ایرلند باقی مانده است. بطور کلی، زبان‌های سلتی آوای /p/ موجود در زبان‌های هند و اروپایی را حذف کرده است. برای نمونه، porcus که در زبان لاتین یعنی خوک، و بشکل‌های porc و pork وارد زبان‌های اروپایی شده، در زبان‌های سلتی بشکل orc درآمده است. دو جنس (مونث و مذکر) در زبان‌های سلتی وجود دارد و صفت معمولاً پس از اسم می‌آید. در این زبان‌ها (همانند برخی دیگر از زبان‌های هند و اروپایی) از اسم فعل بجای صفت فاعلی استفاده می‌شود. جمله‌ها همیشه با فعل آغاز می‌شوند و کارگزار در جمله با استفاده از مجهول غیرشخصی بیان می‌شود. برای شناختن کارگزار، به بخش معناشناسی مراجعه کنید. همه زبان‌های سلتی، امروزه برای نوشتن از الفبای لاتین استفاده می‌کنند.

زبان‌های آناتولی گروهی از زبان‌های هندواروپائی منقرض شده می‌باشند، که در آسیای کوچک گویشورانی داشتند. بهترین نمونهٔ آن‌ها زبان هیتی است.
زیر انجمن‌ها: زبان هیتی یا هیتّی ، زبان لیدیایی، زبان لووی

تُخاری در متن‌هایی مشاهده گردیده که به سده‌یِ هفتم پس از میلاد برمی گردند و در آسیای مرکزی از خاک بیرون کشیده شده‌اند. از زبان‌هایِ منفردِ هندواروپایی‌ست؛ یعنی در شاخه‌یِ تُخاری تنها زبانِ تُخاری وجود دارد. زبان تُخاری شاخه‌ای از خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی است که دو زبان از آن شناخته شده است: تخاری شرقی (یا تُرفانی یا تخاری A) تخاری غربی (یا تخاری B) این دو زبان در هزارهٔ اول پس از میلاد در شمال حوضه تاریم در منطقه شینجیانگ چین توسط قوم تخار تکلم می‌شده است. از زبان تخاری، نوشته‌هایی از سدهٔ هشتم میلادی به جا مانده‌است. این دو زبان پس از آمدن قوم ترک‌تبار اویغور در سدهٔ نهم میلادی منقرض شدند.این زبانها در نتیجهٔ حفریات در ناحیه تورفان شناخته شدند.