زبان‌های ژرمنی غربی بزرگترین شاخه از خانواده زبان‌های ژرمنی را تشکیل می‌دهند و این شاخه شامل زبان‌های آلمانی، انگلیسی، هلندی، آفریکانس، فریزی و ییدیش می‌باشد. بیشتر اعضای خانواده زبان‌های ژرمنی تشکیل زنجیره گویشی می‌دهند. آشکار ساختن تفاوت میان زبان‌هایی که از نظر جغرافیایی در کنار یکدیگرند آسان نیست و معمولا این زبان‌ها متقابلا قابل فهم اند، اما هرچه فاصله مکانی میان این زبان‌ها بیشتر می‌شود این همانندی‌ها کاهش می‌یابد.
زیر انجمن‌ها: انگلیسی، زبان آلمانی، زبان هلندی

زبان‌های ژرمنی شمالی یا زبان‌های اسکاندیناویایی زبان‌هایی از شاخه هندواروپایی و یکی از شاخه‌های زبان‌های ژرمنی است. این زبان‌ها عبارتند از: زبان دانمارکی، زبان سوئدی، زبان نروژی، زبان ایسلندی و زبان فاروئی.

زبان های ژرمنی شرقی شاخه ای منقرض شده از خانواده زبان های ژرمنی می باشند که شامل زبان های گوتیک، وندالی، بورگوندی و گوتیک کریمه می شده است. ازمیان این زبان ها تنها آثاری از زبان گوتیک به جای مانده است. برخی براین باورند که زبان گوتیک کریمه تا قرن هجدهم میلادی پابرجا بوده است. براساس گزارش های تاریخی، شواهد زبانی و جغرافیایی و یافته های باستان شناسی، قبایل ژرمنی شرقی که به زبان های ژرمنی شرقی سخن می گفته اند از اسکاندیناوی در فاصله زمانی سال های ۳۰۰ تا ۶۰۰ قبل از میلاد به سرزمین های میان دو رود اودر و ویستولا مهاجرت کردند. مهاجرت این اقوام تاثیرات فرهنگی زیادی بر ساکنان مناطق پومرانی و شمال لهستان داشته است. همچنین برخی شواهد باستان شناسی حاکی از آن است که بورگوندی ها در جزیره برنهلم دانمارک اقامت داشته اند. دیگر قبایل شرقی (وندال‌ها، گوت‌ها، بورگوندی‌ها، وغیره ) که با قبایل ژرمنی شمالی درارتباط بوده اند از اسکاندیناوی به شرق رود الب مهاجرت کردند.